(zespół) Ass. Caricetum diandrae Jonas 1933 [🔉 ka·ri·ce·tum di·an·drē]

Zbiorowisko szuwarowe o wyraźnie dwuwarstwowej strukturze warstwy zielnej. Jej wyższą część, o zwarciu 50-75% buduje kłączowa turzyca obła (Carex diandra), czasem ze współdominacją tataraku zwyczajnego (Acorus calamus), turzycy zaostrzonej (Carex gracilis), turzycy dzióbkowatej (Carex rostrata) i skrzypu bagiennego (Equisetum fluviatile); niższą warstwę zielną budują: bobrek trójlistkowy (Menyanthes trifoliata), siedmiopalecznik błotny (Comarum palustre), przeważnie z udziałem przytuli błotnej agg. (Galium palustre agg.), karbieńca pospolitego (Lycopus europaeus), krwawnicy pospolitej (Lythrum salicaria) i gorysz błotny (Peucedanum palustre); dominować może też tojeść bukietowa (Lysimachia thyrsiflora). Niekiedy występują inne gatunki szuwarowe i wysokie turzyce: szalej jadowity (Cicuta virosa), manna mielec (Glyceria maxima), kosaciec żółty (Iris pseudacorus), kropidło wodne (Oenanthe aquatica), mozga trzcinowata (Phalaris arundinacea), pałka szerokolistna (Typha latifolia).

Warstwy mszystej brak lub słabo rozwinięta, rzadko przekracza 40% pokrycia i wtedy tworzą ją mokradłoszka zaostrzona (Calliergonella cuspidata) i sierpowiec zakrzywiony (Drepanocladus aduncus); przy niskim pokryciu mogą wkraczać mchy bagienne, najczęściej mokradłosz olbrzymi (Calliergon giganteum).

Zbiorowisko dość stabilne, nawiązujące do innych ze związków All. Phragmition communis i All. Magnocaricion elatae. W procesie sukcesji przez lądowienie zbiornika wodnego przechodzi w zespoły bagienne Cl. Scheuchzerio-Caricetea fuscae w których turzyca obła (Carex diandra) ma zwykle mniejsze pokrycie. W przypadku osuszenia siedliska lub silnej zmienności poziomu wody, może przekształcać się w wilgotne łąki All. Calthion palustris.