|
opis
Rozłogi do których odnosi się epitet gatunkowy to w istocie płożące się i zakorzeniające gałęzie krzewu.
Krzew 1-2.5 m wysokości.
Gałązki elastyczne, zwieszające się i zakorzeniające się na końcach.
Liście długo zaostrzone. Spód liścia z krótkimi dwuramiennymi włoskami, 0.3-0.4 mm długości, często niedostrzegalnymi; wyraźnie szary lub białawy. Zwykle z pięcioma parami nerwów bocznych; ostatnia para odchodzi powyżej połowy blaszki liściowej.
Owoce białawe lub niebieskawe, kuliste. Pestki ±kuliste, często szersze niż dłuższe, słabo bocznie spłaszczone, przynajmniej z jednego końca zaokrąglone.
Rośnie na znacznym obszarze Ameryki Północnej; uprawiany w Europie do XVIII w. jako krzew ozdobny.
Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory /Tokarska-Guzik (2012) [234]/:
• zadomowiony, inwazyjny
• inwazyjny regionalnie
• kenofit
• Pochodzenie: wschód i część środkowa Ameryki Północnej
• Czas przybycia na teren Polski: 1805r. (introdukcja), XXw.
• Kategoria inwazyjności: III (wysoka) 13pkt.: gatunek występuje na niewielu stanowiskach ale masowo lub jest rozproszony na wielu stanowiskach z niewielką liczebnością osobników ale znany jest jego silnie negatywny wpływ na rodzimą florę, naturalne zbiorowiska i/lub stanowi zagrożenie ekonomiczne i społeczne
• Zagrożenia: ekologiczne (bardzo istotne)
• Zasięg regionalny (występuje w dwóch i większej liczbie regionów lub województw)
• Populacje: występują na przeważającym obszarze Polski, jest wiele rozproszonych stanowisk o umiarkowanej liczbie osobników lub duża liczba stanowisk o charakterze większych skupień
• Dynamika: stopniowo zajmuje nowe stanowiska
• Kolonizuje siedliska/zbiorowiska: przede wszystkim częściowo przeobrażone lub o charakterze naturalnym
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych · o charakterze naturalnym
• Główne typy siedlisk będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, do których wnika:
· 6410 — zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (All. Molinion)
· 91E0 (szczególnie) — łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Ass. Salicetum albae, Ass. Populetum albae, subAll. Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe)
• Zagrożenie dla różnorodności biologicznej w przypadku zadomowienia na obszarach cennych przyrodniczo:
- gdzie stwarza zagrożenie: Lasy i zarośla na siedliskach łęgowych oraz obszary chronione.
- powód uprawy: Krzew ozdobny z czerwonymi pędami i białymi owocami. Charakteryzuje się bujnym wzrostem, tworzy duże i zwarte kępy, ma niskie wymagania glebowe i świetlne, jest wysoce mrozoodporny.
- przypadki spontanicznego rozprzestrzeniania się: Od kilkudziesięciu lat na pojedynczych stanowiskach w zachodniej Polsce.
- zalecenia: Wyłączenie z uprawy na terenach leśnych i ograniczenie stosowania na terenach do nich przylegających.
• zadomowiony, inwazyjny
• inwazyjny regionalnie
• kenofit
• Pochodzenie: wschód i część środkowa Ameryki Północnej
• Czas przybycia na teren Polski: 1805r. (introdukcja), XXw.
• Kategoria inwazyjności: III (wysoka) 13pkt.: gatunek występuje na niewielu stanowiskach ale masowo lub jest rozproszony na wielu stanowiskach z niewielką liczebnością osobników ale znany jest jego silnie negatywny wpływ na rodzimą florę, naturalne zbiorowiska i/lub stanowi zagrożenie ekonomiczne i społeczne
• Zagrożenia: ekologiczne (bardzo istotne)
• Zasięg regionalny (występuje w dwóch i większej liczbie regionów lub województw)
• Populacje: występują na przeważającym obszarze Polski, jest wiele rozproszonych stanowisk o umiarkowanej liczbie osobników lub duża liczba stanowisk o charakterze większych skupień
• Dynamika: stopniowo zajmuje nowe stanowiska
• Kolonizuje siedliska/zbiorowiska: przede wszystkim częściowo przeobrażone lub o charakterze naturalnym
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych · o charakterze naturalnym
• Główne typy siedlisk będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, do których wnika:
· 6410 — zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (All. Molinion)
· 91E0 (szczególnie) — łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Ass. Salicetum albae, Ass. Populetum albae, subAll. Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe)
• Zagrożenie dla różnorodności biologicznej w przypadku zadomowienia na obszarach cennych przyrodniczo:
- gdzie stwarza zagrożenie: Lasy i zarośla na siedliskach łęgowych oraz obszary chronione.
- powód uprawy: Krzew ozdobny z czerwonymi pędami i białymi owocami. Charakteryzuje się bujnym wzrostem, tworzy duże i zwarte kępy, ma niskie wymagania glebowe i świetlne, jest wysoce mrozoodporny.
- przypadki spontanicznego rozprzestrzeniania się: Od kilkudziesięciu lat na pojedynczych stanowiskach w zachodniej Polsce.
- zalecenia: Wyłączenie z uprawy na terenach leśnych i ograniczenie stosowania na terenach do nich przylegających.
wymagania i uprawa
Wymagania uprawowe tak jak u derenia białego (Cornus alba), z większą preferencją dla gleb bagiennych i torfiastych.
⇈ 🌱 🌸
odmiany uprawne (#9) ⇒ analiza dostępności roślin i nasion
▫ | ‘Baiadeline’ (Firedance) — niska, zwarta, do 1.2 m; pędy zimą jaskrawoczerwone |
▫ | ‘Budd's Yellow’ — zimowe pędy żółte |
▫ | ‘Cardinal’ — pędy i gałązki zimą brązowoczerwone, w górze intensywnie pomarańczowoczerwone; liście matowozielone, spodem nieco szarozielone; pokrój zwarty; do 2.5 m wysokości |
▫ | ‘Farba’ — niska, do 1.5 m; pędy zimą ciemnoczerwone |
▫ | Firedance (‘Baiadeline’) — niska, zwarta, do 1.2 m; pędy zimą jaskrawoczerwone |
▫ | ‘Flaviramea’ — "złotokora", pędy i gałązki zielonożółte, szczególnie jaskrawo pod koniec zimy i na przedwiośniu, błyszczące; liście błyszczące, zielone; 2 m wysokości |
○ | ‘Kelseyi’ — karłowa, do 70 cm, szeroko rozścielona do 1.5 m średnicy; pędy zielonkawobrązowe, w górze ciemne czerwonobrunatne; młode liście brązowe, potem lśniące ciemnozielone, jesienią brązowawopurpurowe; w funkcji okrywowej zalecana rozstawa 60 cm (3 szt./m2) |
‘Nitida’ — "błyszcząca"; pędy i gałęzie zimą zielone; liście błyszczące, zielone | |
‘Silver and Gold’ | |
▫ | ‘White Gold’ — pędy zimą zielonożółte; liście biało obrzeżone |
wybrane okazy · selected collections ⇈
nomenklatura, etymologia ℹ️ ⇈
poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Cornus sericea [🔉 kor·nus sē·ri·ce·a] • Cornus alba ssp. stolonifera [🔉 kor·nus al·ba sub·spe·ci·ēs *] · Cornus stolonifera [🔉 kor·nus sto·lo·ni·fe·ra] · Cornus serice [🔉 kor·nus *] · Thelycrania stolonifera [🔉 * sto·lo·ni·fe·ra] • (pl) dereń rozłogowy
cornus, -ī
(lat., verb., f)
— starorzymska nazwa derenia (dereń jadalny (Cornus mas); ten sam rdzeń co "cornu, -us" róg, nazwa odnosi się do twardości drewna
sēriceus, -a, -um; sericatus
(lat., adj.)
— jedwabisty (tego charakteru powierzchnia i/lub jedwabiście lśniąca)
· sericatus - okryty jedwabiem;
· także w wyrazach złożonych jak: seric-anthus "jedwabistokwiatowy", seric-o-neura "o jedwabistych nerwach"
· sericatus - okryty jedwabiem;
· także w wyrazach złożonych jak: seric-anthus "jedwabistokwiatowy", seric-o-neura "o jedwabistych nerwach"
stolonifer, stolonifera
(lat., adj.)
— posiadający (dosłownie niosący, lat. -fer) rozłogi (lat. stolo, stolonis)
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji