Bellis perennis hort.

Niska bylina, do 15 cm wysokości, uprawiana zwykle jako kwiat dwuletni.

Stokrotka to popularny kwiat do obsadzania rabat, tworzenia obwódek, do sadzenia w skrzynkach balkonowych. Można także pędzić, także na kwiat cięty do bukiecików, wtedy stokrotki kwitną już pod koniec zimy lub na przedwiośniu.

Dzikie stokrotki maja kwiaty na brzegu koszyczka języczkowe (o białej długiej koronie w formie płatka), pozostałe kwiaty, na tarczce, są kwiatami rurkowate - o silnie skróconej, rurkowej, pięcioząbkowe, żółtej koronie. W ogrodach uprawia się dużą liczbę odmian ozdobnych stokrotek o kwiatach pełnych lub półpełnych, atrakcyjniej wybarwionych od typu i o większych koszyczkach (do 6 cm średnicy). W zależności od rodzaju korony kwiatowej odmiany dzielone są na dwie grupy.

Druga obejmuje odmiany o koszyczkach wypełnionych kwiatami rurkowatymi - o silnie wydłużonej koronie (grupa Tubulosa).

Najlepiej kwitną przy dobrym nasłonecznieniu ale znoszą też ±ocienione. Gleba średnio zwięzła; mniej lub bardziej wilgotna, ale nie podmokła; żyzna, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym.

Stokrotki rozmnaża się z nasion w przypadku odmian prostych, tworzących nasiona i ±przekazujących cechy odmianowe. W przypadku pełnokwiatowych odmian ozdobnych mnoży się je wegetatywnie przez podział roślin macierzystych. Stokrotka tworzy krótki rozłogi na których z czasem tworzą się nowe różyczki liściowe. Można taką kępę różyczek rozdzielić i poszczególne różyczki porządnie ukorzenić w zacienionym i wilgotnym miejscu. Operację mnożenia wegetatywnego można przeprowadzać o dowolnej porze roku choć najlepiej zrobić to na początku wegetacji (marzec, początek kwietnia) lub po kwitnieniu w sierpniu. Generalnie stokrotki dobrze znoszą przesadzanie, nawet w okresie kwitnienia.

Z uwagi na to, że stokrotki najefektowniej kwitną w drugim roku od siewu lub oddzielenia różyczki, należy systematycznie odmładzać nasadzenia tych kwiatów.