jak ustawiać wzrok
Trudność dojrzenia pierwszego stereogramu w ustawieniu dla swobodnego oglądu bierze się z konieczności: a) przełamania odruchowego skupiania wzroku na powierzchni fotografii; b) poziomego ustawienia oczu.
Ile taka nauka zajmuje? U szczęśliwców o elastycznym umyśle kilka minut, u osób opornych dłużej, jak u autor tego atlasu, któremu zajęło to trzy sesje po kilkanaście minut. To jest mniej więcej tak jak z nauką jazdy na rowerze u dorosłej osoby. Jednemu wystarczy minuta, drugi załapie po 2-3 piętnastominutowym podejściu. Przy kolejnych stereoparach nastawienie oglądu zajmuje zwykle kilkanaście sekund i z każdą kolejną jest szybsze, w końcu przychodzi niemal natychmiast. Wszystkie stereopary w atlasie oznaczone || (wersja wąska) lub LR lub L||R są zestawione tak, że obraz dla lewego oka jest po lewej stronie, dla prawego oka jest po prawej stronie. Wersję wąską ogląda się wzrokiem zrelaksowanym, skierowanym za fotografię (tzw. prostogląd). W praktyce jest to tak, jakby patrzeć na wyobrażony horyzont lub na oddalony przedmiot za ekranem komputera. Wersje szerokie (składowa szersza od rozstawu źrenic) wymagają spojrzenia mniej lub bardziej rozbieżnego.
Ile taka nauka zajmuje? U szczęśliwców o elastycznym umyśle kilka minut, u osób opornych dłużej, jak u autor tego atlasu, któremu zajęło to trzy sesje po kilkanaście minut. To jest mniej więcej tak jak z nauką jazdy na rowerze u dorosłej osoby. Jednemu wystarczy minuta, drugi załapie po 2-3 piętnastominutowym podejściu. Przy kolejnych stereoparach nastawienie oglądu zajmuje zwykle kilkanaście sekund i z każdą kolejną jest szybsze, w końcu przychodzi niemal natychmiast.
nauka skupiania wzroku za fotografią

Dla szerokich fotografii (szerszych niż rozstaw źrenic) potrzebny jest zez rozbieżny. Można go zmniejszyć przez znaczne odsunięcie się od ekranu.
W zasadzie każdy z nas to potrafi i robi wiele razy w ciągu dnia. Gdy relaksujemy się, marzymy, dumamy o niebieskich migdałach, wzrok błądzi nam gdzieś daleko a obraz świata się rozmywa.Lekcja bazuje na steroparach wąskich, łatwiejszych w oglądzie, tj. składowa fotografia ma szerokość nie większą lub zbliżoną do rozstawu źrenic.
W zasadzie każdy z nas to potrafi i robi wiele razy w ciągu dnia. Gdy relaksujemy się, marzymy, dumamy o niebieskich migdałach, wzrok błądzi nam gdzieś daleko a obraz świata się rozmywa.
uczymy się w czterech krokach jak patrzeć „stereo”
uczymy się w czterech krokach jak patrzeć „stereo”

W przypadku stereopar z atlasu sugeruję pomocniczy symbol 3D w górze prawej lub lewej fotografii (jak Ci wygodniej).
b. Gdy odpuszczamy sobie skupianie wzroku i patrzymy coraz dalej i swobodniej "za ekran" to obraz każdej z kropek się rozdwaja.
c. Środkowa para rozdwojonych obrazów mniej lub bardziej zbliża się do siebie w zależności od tego "jak głęboko patrzymy za ekran". Chodzi o to aby "tak daleko popatrzeć za ekran aby te środkowe obrazy nasunęły się na siebie - wtedy zamiast czterech obrazów, będziesz widział w efekcie trzy obrazy kropek - oryginalne po bokach i środkowy (to będzie ten stereo złożony z nakładających się obrazów - lewego i prawego).
d. Pozwól aby mózg sam „automagicznie” wyostrzył obraz (nie rób tego na siłę, bo wtedy zwykle znowu zaczynasz patrzeć na powierzchnię ekranu a nie za ekran). W tej chwili Twój mózg uczy się interpretować obraz i nieco inaczej sterować ruchem gałek ocznych i akomodacji soczewek (zbieżność wzroku jest za ekranem a akomodacja soczewek ustawiona na ekran - w codziennym oglądzie zbieżność i akomodacja soczewek jest w tym samym miejscu na ekranie). Dostrojenie alternatywnego oglądu trochę trwa — obraz początkowo niewyraźny robi się coraz wyraźniejszy i widać drobniejsze szczegóły.
Może być tak, że jeśli w tym kroku obraz nie wyostrza się, „ucieka” — najprawdopodobniej musisz lekko przechylić głowę w prawo lub w lewo, tak aby obrazy z lewego i prawego oka były na tym samym poziomie, możliwie precyzyjnie nachodziły na siebie w pionie.
Jeśli widzisz na tym prostym obrazku, że czarne oko wystaje z tła, a żółta źrenica jest jeszcze bliżej ciebie, to gratulacje. Jeśli nie widzisz tego obrazka przestrzennie, to nie problem - ta plansza służy tylko do treningu ruchu oczu i informacji przestrzennej prawie w niej nie ma.
Spróbuj ze stereoparą szerzej rozstawioną. Pamiętaj, że zawsze możesz pomniejszyć stronę w swojej przeglądarce przy pomocy Ctrl -
a. Gdy skupiamy spojrzenie na ekranie to widzimy dwie czarne kropy (z żółtą źrenicą). Nie jest zbyt istotne w które miejsce stereogramu patrzysz.
W przypadku stereopar z atlasu sugeruję pomocniczy symbol 3D w górze prawej lub lewej fotografii (jak Ci wygodniej).
d. Pozwól aby mózg sam „automagicznie” wyostrzył obraz (nie rób tego na siłę, bo wtedy zwykle znowu zaczynasz patrzeć na powierzchnię ekranu a nie za ekran). W tej chwili Twój mózg uczy się interpretować obraz i nieco inaczej sterować ruchem gałek ocznych i akomodacji soczewek (zbieżność wzroku jest za ekranem a akomodacja soczewek ustawiona na ekran - w codziennym oglądzie zbieżność i akomodacja soczewek jest w tym samym miejscu na ekranie). Dostrojenie alternatywnego oglądu trochę trwa — obraz początkowo niewyraźny robi się coraz wyraźniejszy i widać drobniejsze szczegóły.
Może być tak, że jeśli w tym kroku obraz nie wyostrza się, „ucieka” — najprawdopodobniej musisz lekko przechylić głowę w prawo lub w lewo, tak aby obrazy z lewego i prawego oka były na tym samym poziomie, możliwie precyzyjnie nachodziły na siebie w pionie.
Spróbuj ze stereoparą szerzej rozstawioną. Pamiętaj, że zawsze możesz pomniejszyć stronę w swojej przeglądarce przy pomocy Ctrl -

Jeśli potrafisz już ustawić wzrok do oglądu stereo — przejdź niżej do serii normalnych stereofotografii.
dlaczego na początku niewyraźnie widać?
jak szybko będzie świetnie?
Realne stereofotogramy do ćwiczeń prostoglądu
Poniższa seria stereofotografii jest ułożona wg. wzrastającego stopnia trudności. Rysunki oczu możesz użyć jako pomocy do nastawienie oglądu stereo.
Wszystkie stereopary wąskie do prostoglądu mają taką samą szerokość i nagłówek z napisem 3D na zielonym tle. Jest on bardzo pomocny przy nastawianiu patrzenia stereoskopowego.
Wykorzystujemy go jako stały wyraźny element, którego rozdwojone środkowe obrazy mają się zejść aby uzyskać ogląd stereo. Napis 3D jest też wielce pomocny dla precyzyjnego spoziomowania oczu tj. skorygowania nadmiernego przechylenia głowy na prawo lub lewo. Jest to krytyczne dla uzyskania ostrego i wyraźnego, niemęczącego w oglądzie, obrazu przestrzennego.
W praktyce szybko następuje przyzwyczajenie (warunkowanie na symbol 3D) i dzięki temu punktowi odniesienia natychmiastowo uzyskujemy ogląd stereoskopowy dowolnie złożonych stereogramów.
Jeśli już odpowiednio skupisz wzrok na dowolnym stereogramie poniżej, to możesz płynnie przejść do oglądu następnego zdjęcia (wyżej lub niżej) po prostu przenosząc wzrok i/lub przewijając stronę.
Jeśli potrafisz już stabilnie oglądać środkowy obraz przestrzenny, możesz po nim dowolnie błądzić wzrokiem a nawet (w razie potrzeby) skupiać uwagę na obrazach składowych po bokach.
Realne stereofotogramy do ćwiczeń prostoglądu
Poniższa seria stereofotografii jest ułożona wg. wzrastającego stopnia trudności. Rysunki oczu możesz użyć jako pomocy do nastawienie oglądu stereo.Jeśli już odpowiednio skupisz wzrok na dowolnym stereogramie poniżej, to możesz płynnie przejść do oglądu następnego zdjęcia (wyżej lub niżej) po prostu przenosząc wzrok i/lub przewijając stronę.
Jeśli potrafisz już stabilnie oglądać środkowy obraz przestrzenny, możesz po nim dowolnie błądzić wzrokiem a nawet (w razie potrzeby) skupiać uwagę na obrazach składowych po bokach.






