Hydrangea petiolaris Siebold et Zucc.

Uprawiane samoczepne wieloletnie pnącze ozdobne; pochodzi z Dalekiego wschodu. Początkowo wolno, potem szybko rośnie i z latami tworzy pędy ponad 20 m długości - wymaga bardzo solidnych podpór; czepia się przy pomocy korzeni przybyszowych które wyrastają na pędzie od strony szorstkiego podłoża (jak u krajowego bluszczu pospolitego (Hedera helix). Kwiatostany płaskie, szerokie do 25 cm, brzeżne kwiaty duże płonne czteropłatkowe, centralne drobne, płodne. Kwitnie w czerwcu lub lipcu.

Odmiany różnią się liśćmi; u części odmian pstrymi.

Stanowisko półcieniste lub w pełni ocienione. Gleba przeciętna, próchniczna, stale wilgotna ale nie podmokła, nie może przesychać; odczyn lekko kwaśny lub obojętny. Wysoce mrozoodporny gatunek hortensji. Liście rozwijają się bardzo wcześnie, mogą być uszkadzane przez przymrozki, co jednak nie rzutuje istotnie na późniejszy rozwój rośliny.

Najskuteczniej rozmnaża się przez niezdrewniałe sadzonki pędowe. Te najkorzystniej jest pobierać latem; odcinki 10 – 15 cm ukorzeniają się szybko, licznie tworząc korzenie przybyszowe na całym odcinku międzywęźli. Pierwsze zimowanie najlepiej przeprowadzić w chłodnym pomieszczeniu. Kwitną od drugiego pełnego sezonu uprawy. Stosunkowo prosto jest rozmnażać przez odkłady, zwłaszcza gdy są uprawiane bez podparcia, jako okrywowe.