Galeopsis speciosa Mill. [🔉 ga·le·op·sis spe·ci·o·sa]

Roślina jednoroczna, jara; (40)60-100(150) cm wysokości; zwykle bogato rozgałęziona. W wilgotnych warunkach, pokładające się pędy, zakorzeniają się w dolnych węzłach.

Liście jajowato-lancetowate lub romboidalne, karbowano ząbkowane (liczba ząbków różna, 5-17 z każdej strony), ząbki zaostrzone lub tępawe; blaszka liściowa na szczycie zaostrzona, u nasady zdecydowanie zwężająca się w długi ogonek, jej powierzchnia z obu stron przylegająco owłosiona do prawie nagiej. Ulistnienie na krzyż naprzeciwległe.

Korona jasnożółta, bladożółta, w gardzieli z siateczką purpurowofioletowych kresek, 20-35(40) mm długości, o rurce 3-4 × dłuższej od kielicha. Górna warga korony podługowato-jajowata, hełmiasto sklepiona, na zewnątrz dość gęsto, długo i odstająco owłosiona, na krawędzi drobno ząbkowana. Dola warga korony o środkowej łatce całej fioletowo zabarwionej z wąskim jasnożółtym brzegiem, szeroko jajowatej, u nasady zwężonej, z dwoma stożkowatymi wypukłościami, na szczycie zaokrąglona lub nieco ucięta. Boczne łatki dolnej wargi korony na szczycie białe, od ±połowy ku nasadzie żółtawe (jak i większość korony). Rzadko zdarzają się kwiaty prawie białe, z jasnofioletowo zabarwioną łatką środkową wargi dolnej.

Kwitnienie od lipca do września(października).

Częsty, w górach po regiel górny. Wilgotne skraje lasów, zręby, zarośla, brzegi rzek, wilgotne rowy, rzadziej na stanowiskach ruderalnych, przydroża, jako chwast na wilgotnych polach uprawnych, w okopowych i zbożach. Preferuje gleby cięższe, żyzne, wilgotne.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla: