groch

Groch uprawia się z siewu do gruntu w terminie najwcześniejszym, gdy tylko możliwa jest uprawa roli — w końcu marca lub początek kwietnia, nie później jak w drugiej dekadzie kwietnia.

Optymalne zagęszczenie odmian karłowych i niskich to 120-150 roślin na m² co osiąga się siewem w rzędach w rozstawie 15-25cm a w rzędzie co 3-4cm (większą rozstawa dla odmian wysokich). Odmiany wysokie, amatorskie sieje się przy podporze, w dwóch rzędach co 30 cm i zostawia przejście 60-80 cm szerokości. Sieje się na głębokość 2-6 cm, głębiej duże nasiona i na glebach lekkich.

Z uwagi na znaczne nasilenie chorób nie należy grochu uprawiać po innych roślinach motylkowych, a po sobie nie częściej jak co 5-6 lat. Poza tym można uprawiać po każdych innych roślinach.

Groch z racji niepełnego pokrycia i braku możliwości odchwaszczania w czasie wzrostu, zwiększa zachwaszczenie. Z drugiej strony groch bardzo źle znosi zachwaszczenie, stąd ważne jest staranne przygotowanie pola pod tę uprawę.

Najlepszy klimat dla grochu jest chłodny, z temperaturą poniżej 20°C, nasiona kiełkują już w temperaturze 2°C a rośliny rosną od temperatury 4.4°C. Młode rośliny przed kwitnieniem doskonale znoszą przymrozki do -4-7°C. Późnowiosenne przymrozki uszkadzają kwiaty i zawiązki strąków. Największy plon jest przy wczesnej, długiej stosunkowo chłodnej i wilgotnej wiośnie bo wtedy przed kwitnieniem rośliny tworzy dużą masę liści i mogą wyżywić większą masę strąków i ziaren.

Wymaga gleby o odczynie zbliżonym do obojętnego lub lekko zasadowej (pH 6.5-7.8), na glebach kwaśnych nie udaje się i może zamierać. Optymalna jest gleba żyzna, zasobna w próchnicę, nie podmokła. Jak i inne rośliny motylkowe wiąże azot z powietrzna, nie ma potrzeby nawożenia azotem, i w sumie istotnie wzbogaca glebę w ten składnik mineralny, pozostawia też ją w dobrej strukturze.

Optymalna dojrzałość konsumpcyjna odmian cukrowych to w pełni rozwinięte strąki z niewyrośniętymi zalążkami nasion (później mimo, że jest to teoretycznie groch bezłuskowy, to jednak strąki są wyraźnie twardsze i mniej smaczne.

Przez dłuższy czas można przechowywać w postaci zamrożonej lub ugotowane i następnie konserwowane.

Groch to jedno z najbardziej wartościowych i pożywnych warzyw, dostępne wcześnie w sezonie, bo już w czerwcu.

Odmiany grochu można dzielić wg różnych kryteriów. Podstawowy podział to odmiany z twardą wyściółką pergaminową wnętrza strąka — groch łuskowy ogr. i bez niejadalnej wyściółki — groch cukrowy ogr..

Groch łuskowy można podzielić na odmiany o pomarszczonych nasionach, są one słodsze i dłużej zachowujących dojrzałość konsumpcyjną ale mniej plenne i wrażliwsze, oraz odmiany o gładkich nasionach które mogą być kuliste lub ±spłaszczone, są plenniejsze ale zwykle szybciej przejrzewają i są mniej smaczne.

Odmiany różnią się też okresem wegetacji. Wczesne osiągają dojrzałość zbiorczą po 70 dniach, późniejsze po około 90 dniach. Wysokie odmiany amatorskie mogą mieć jeszcze dłuższy okres wegetacji.

Odmiana cukrowa (do spożycia strąków w całości). Rośliny stosunkowo wysokie, o wiotkich łodygach, wymagają podpory.

Odmiana o charakterze wybitnie amatorskim i raczej dla ozdoby niż do konsumpcji.

Do konsumpcji raczej niezdatne bo nasiona mają wyraźny, cierpko-mączysty smak.

Odmiana na nasiona (łuski niejadalne z uwagi na pergaminową wyściółkę). Nasiona pomarszczone (to te smaczniejsze odmiany).

Odmiana cukrowa (do spożycia strąków w całości). Niska, sztywnołodygowa (nie wymaga podpory), osiąga ok. 40-70 cm wysokości. Stosunkowo późna - od siewu do pierwszego zbioru należy liczyć ok. 86 dni.

Odmiana bardzo wczesna, co nieco przesadnie sugeruje nazwa odmiany, w istocie od siewu do pierwszego zbioru należy liczyć 60-70 dni. Przeznaczona do uprawy amatorskiej, bo rośliny wiotkołodygowe, choć średniej wysokości, do ok. 1m.

Stara odmiana amatorska. Nazwa chyba miała kojarzyć się ze słuchawką tradycyjnego telefonu - że takie duże i wygięte strąki. Istotnie duże i wygięte.