Populus tremula L. [🔉 po·pu·lus *]

Wysokie drzewo, do 20(30) m wysokości; tworzy liczne odrosty korzeniowe. Typowa korona kulista, kulistojajowata, luźna.

Pędy ±nagie; krótkopędy bardzo liczne, brązowe, błyszczące. Pąki liściowe stożkowate, długo zaostrzone, 6-7 mm długości; nagie, suche, za wyjątkiem wiosny gdy są nieco lepkie. Pąki kwiatowe kuliste do kulisto-jajowatych, 8-10 mm długości.

Liście na krótkopędach są okrągłe do okrągło-jajowatych; brzegiem grubo karbowano-piłkowane; szybko nagie; 3-7 cm długości i 3-8 cm szerokości; u nasady blaszki liściowej zwykle 2 gruczołki. Ogonek liściowy silnie bocznie spłaszczony, zwykle dłuższy od blaszki liściowej, wiotki; liść łatwo porusza się przy niewielkim ruchu wiatru, stąd “trzęsie się jak osika”.

Kotki męskie 6-10 cm długości, żeńskie nieco krótsze. Przysadki wachlarzowate, 5-6 mm długości, głęboko porozcinane, ciemnobrązowe, długo szaro owłosione. Pręcików 6-12(15), pylniki purpurowe. Znamię karminowoczerwone.

Kwitnie przed rozwojem liści, zwykle w marcu, przed topolą białą (Populus alba) i innymi topolami.

Pospolita. W jasnych lasach liściastych, w borach mieszanych, w miejscach prześwietlonych. Jako gatunek pionierski, obok brzozy omszonej (Betula pubescens) na terenach odsłoniętych i rekultywowanych. Ma niskie wymagania glebowe i wodne; nie znosi zalewania. Wysoce mrozoodporna (rośnie do granicy tundry).

Pospolita. W lasach, w borach mieszanych. Jako gatunek pionierski, obok brzozy brodawkowatej (Betula pendula) na terenach odsłoniętych i rekultywowanych. Ma niskie wymagania glebowe.

Gatunek wyróżniający (D.) dla: