Viola mirabilis L. [🔉 wi·o·la *]

Bylina. Kłącze skośne do podnoszącego się, często wielogłowe, 2-4 mm grubości; na szczycie z dużymi (do 2 cm długości) łuskami, wczesną wiosną brudno blado różowymi, potem od szczytu łuski przyjmującymi jaskrawo rdzawobrązową barwę.

W okresie wegetacji pokrój dwojaki:
Wczesną wiosną rośliny pozornie bezłodygowe, niskie, do 12 cm wysokości; liście jasnozielone; w kwietniu-maju pojawiają się długoszypułkowe, wonne kwiaty z bladoliliową koroną; ostroga 3-7 mm długości, zielonkawo biała; podkwiatki w połowie szypuły lub bliżej kwiata.
Późną wiosną i latem tworzy się łodyga do 30 cm długości, jednorzędowo owłosiona; liście ciemnozielone; w ich pachwinach tworzą się krótkoszypułowe kwiaty klejstogamiczne, zwykle bez korony.

Liście początkowo ±rurkowato zwinięte, okrągławo jajowate do ±okrągłych, z głęboko sercowatą nasadą, płytko karbowano piłkowane, nagie lub odlegle owłosione, odziomkowe i dolne z długim ogonkiem, górne łodygowe mogą być niemal siedzące. Ogonek liściowy na grzbiecie odstająco do tyłu owłosiony.

Działki zwykle ponad 10 mm długości, wąsko trójkątne do lancetowatych, szpiczaste.

Kwiaty z koroną pojawiają się w kwietniu-maju. Bylina. Kłącze skośne do podnoszącego się, często wielogłowe, 2-4 mm grubości; na szczycie z dużymi (do 2 cm długości) łuskami, wczesną wiosną brudno blado różowymi, potem od szczytu łuski przyjmującymi jaskrawo rdzawobrązową barwę.

Liście początkowo ±rurkowato zwinięte, okrągławo jajowate do ±okrągłych, z głęboko sercowatą nasadą, płytko karbowano piłkowane, nagie lub odlegle owłosione, odziomkowe i dolne z długim ogonkiem, górne łodygowe mogą być niemal siedzące. Ogonek liściowy na grzbiecie odstająco do tyłu owłosiony.

Działki zwykle ponad 10 mm długości, wąsko trójkątne do lancetowatych, szpiczaste.

Lasy liściaste i zarośla. Na glebach głębokich, próchnicznych, żyznych, zwykle zasadowych.Lasy liściaste i zarośla. Na glebach głębokich, próchnicznych, żyznych, zwykle zasadowych.