Dolna, w typowym przypadku podziemna i rosnąca w dół część osi rośliny (lat. axis descdendens); druga, górna część roślin osiowych to łodyga).
Służy do przytwierdzenia rośliny do podłoża i do pobierania wody oraz soli mineralnych z roztworu glebowego.
Od pędów podziemnych (np. rozłogów, kłączy) korzeń odróżnia się brakiem elementów typowych dla pędu tj. przekształconych łuskowato liści i pączków. Ma też odmienną od łodygi pierwotną i wtórną budowę anatomiczną.
Korzeń główny (korzeń pierwotny) rozwija się bezpośrednio z korzenia zarodkowego; stanowi dolną część osi rośliny. Zwykle jest gruby, skierowany prosto w dół; często znacznej długości. Wraz z odchodzącymi od niego korzeniami bocznym tworzy system korzeniowy palowy.
System korzeniowy wiązkowy składa się z wielu równorzędnych, podobnej grubości, korzeni przybyszowych, rozchodzących się pod mniejszym lub większym kątem od podstawy łodygi. Taki system korzeniowy tworzą np. trawy (Poaceae) u których wcześnie zanika korzeń główny a w jego miejsce tworzą się liczne korzenie przybyszowe.
korzeń szkarpowy (korzeń deskowy)
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji