Dolna, w typowym przypadku podziemna i rosnąca w dół część osi rośliny (lat. axis descdendens); druga, górna część roślin osiowych to łodyga).
Służy do przytwierdzenia rośliny do podłoża i do pobierania wody oraz soli mineralnych z roztworu glebowego.
Od pędów podziemnych (np. rozłogów, kłączy) korzeń odróżnia się brakiem elementów typowych dla pędu tj. przekształconych łuskowato liści i pączków. Ma też odmienną od łodygi pierwotną i wtórną budowę anatomiczną.
Korzeń główny (korzeń pierwotny) rozwija się bezpośrednio z korzenia zarodkowego; stanowi dolną część osi rośliny. Zwykle jest gruby, skierowany prosto w dół; często znacznej długości. Wraz z odchodzącymi od niego korzeniami bocznym tworzy system korzeniowy palowy.
System korzeniowy wiązkowy składa się z wielu równorzędnych, podobnej grubości, korzeni przybyszowych, rozchodzących się pod mniejszym lub większym kątem od podstawy łodygi. Taki system korzeniowy tworzą np. trawy (Poaceae) u których wcześnie zanika korzeń główny a w jego miejsce tworzą się liczne korzenie przybyszowe.
korzeń przybyszowy

3D
korzeń szkarpowy (korzeń deskowy)
Korzenie szkarpowe (deskowe) zwiększają wytrzymałość mechaniczną pnia na złamanie przy nasadzie. Są to korzenie boczne, silnie rozrośnięte w pionie, w formę wydłużona i przy tym stosunkowo cienką.
Analogiczną funkcję mechaniczną, wzmocnienia odporności na siły łamiące, spełniają rozrośnięte, wychodzące przy pniach częściowo ponad powierzchnię gleby (ale nie spłaszczone dwubocznie) korzenie boczne i/lub zgrubienie nasadowej części pnia.