Za jadalne przyjmujemy te gatunki roślin, które nie są trujące i pewne ich części (liście, korzenie, kłącza, owoce lub nasiona) są jadalne. Wartość odżywcza i smakowa jest zróżnicowana, zależy głównie od gatunku i wieku rośliny - starsze pędy i liście są zwykle bardziej włókniste i mniej smaczne. Pewne znaczenie ma też miejsce wyrastania, kondycja rośliny, sposób zbioru, przenoszenia i przechowywania oraz przetwarzania na danie do jedzenia. Niektóre gatunki roślin każdy zje ze smakiem i przyjemnością (np. młodą pokrzywę zwyczajną (Urtica dioica)), inne mogą być po prostu niesmaczne, są mniej lub bardziej włókniste i często gorzkawe - wymagają zaparcia badacza smaków lub surwiwalowej wytrwałości.
ekologiczne zbieranie
Przy pozyskiwaniu roślin lub ich części z dzikich stanowisk należy tak działać aby minimalizować możliwe niekorzystne skutki. W szczególności nie wolno naruszać istotnie liczebności roślin danego gatunku w danym miejscu. Należy ograniczać się do roślin pospolitych, występujących w dużej liczbie na danym stanowisku. Jest to w szczególnie ważne jeśli pozyskuje się w sposób niszczący dany egzemplarz (np. gdy potrzebny jest korzeń lub kłącze albo bulwa). Pozyskiwanie nasion, owoców lub liści czyni zwykle mniejszą szkodę.Ze względów prawnych nie wolno zbierać roślin chronionych, ale też i wszystkich roślin rosnących na terenach ochrony przyrody - w rezerwatach, Parkach Narodowych itd. Ze względów etycznych nie należy zbierać roślin rzadkich, np. ujętych na czerwonej liście i innych tego rodzaju wykazach.
bezpieczne zbieranie
Zbierając dzikie rośliny jadalne trzeba być pewnym tego co się zbiera. Jest wiele gatunków silnie trujących roślin nieraz podobnych częścią cech do jadalnych.Należy zachować zasad higieny - produkty i ręce umyć przed przyrządzaniem potrawy. Podczas zbierania, podobnie jak przy wszystkich pracach gdzie jest kontakt z ziemią, należy unikać skaleczeń. Jeśli już się zdarzą to stosownie zabezpieczyć skaleczenie i sprawdzić czy ma się aktualne szczepienie przeciwtężcowe.
jako warzywo sałatkowe i na zupę
w starożytności i średniowieczu powszechnie uprawiana dla smacznych młodych liści i pędów
w starożytności i średniowieczu powszechnie uprawiana dla smacznych młodych liści i pędów
młode pędy z liśćmi używa się do zup i sałatek
jedzony na surowo może spowodować zatrucie, sparzony wodą, następnie odlaną jest jadalny
jedzony na surowo może spowodować zatrucie, sparzony wodą, następnie odlaną jest jadalny
i inne dziko rosnące gatunki z rodzaju łoboda (Atriplex) mają łagodne w smaku, jadalne liście, przyrządzane tak jak szpinak
jadalne są liście i młode szczyty pędów, przyrządzane tak jak szpinak
bardzo młode liście i pędy jadane jak szpinak lub w zupie
także w odmianach uprawnych, używana na surowo jako warzywo liściowe o przyjemnym, kwaskowato-słono-aromatycznym smaku
młode pędy przyrządza się jak sałatę, starsze można traktować jak szparagi
młode liście używane w sałatkach
pędy z liśćmi jadalne w sałatkach i zupach
im młodsze liście tym smaczniejsze, mniej gorzkie
liście mogą być zjadane jako sałata
jadalne są młode liście, mają jednak dusząco-gorzki smak
młode pędy i liście są zjadane jak sałata lub w zupach, są delikatne, przyjemne w smaku, jadalne są także inne gatunki w rodzaju roszpunka (Valerianella)
sparzone liście je się jako sałatkę lub w zupie
sparzone liście je się jako sałatkę lub w zupie
jako warzywo korzeniowe
jadalne są gotowane korzenie
jadalne są młode liście i korzenie
jadalne są kłącza, na surowo lub ugotowane
jadalne bulwy
inne
wiosną z nacięć na pniu można pozyskiwać sok nazywany wodą brzozową
jadalne są (jako kasza) ziarniaki