słonecznik ozdobny

Odmiany zbliżone do typu są bardzo wysokie, osiągają 200-300 cm ale są też niższe odmiany ozdobne o wysokości poniżej jednego metra.

Ozdobę stanowią bardzo duże, żółte kwiaty (koszyczki kwiatowe), u odmian ozdobnych mniejsze niż u uprawianych na nasiona i zwykle całkowicie lub częściowo pełnokwiatowe tj. z kwiatami języczkowatymi także w obrębie tarczy koszyczka.

Kwitnie od lipca, praktycznie do października.

Można sadzić po kilka, w nieregularnej grupie na rabatach kwiatowych w funkcji okazałych soliterów. Odmiany karłowate można sadzić w dużych pojemnikach. Poza tym można ze słoneczników, posadzonych w szeregu, tworzyć osłony o charakterze żywopłotu kwiatowego. Użytkowane też na kwiaty cięte. Jest klasycznym składnikiem rabat o charakterze wiejskim (rustykalnym).

W medycynie stosuje się Helianthi annui oleum raffinatum (olej słonecznikowy oczyszczony) — olej tłusty otrzymany z nasion przez mechaniczne tłoczenie lub ekstrakcję; następnie oczyszczany; może być dodany odpowiedni przeciwutleniacz. Nie jest ujęty w famakopei, ale stosowany w lecznictwie ludowym Flos Helianthi (kwiat słonecznika).

Wymaga pełnego słońca. Gleba żyzna, nie nazbyt sucha.

Wysiew wprost do gruntu, w końcu kwietnia i w maju (przygotowanie rozsady raczej nie wchodzi w grę bo źle znoszą uszkodzenia systemu korzeniowego).

Sieje się gniazdowo po kilka nasion w dołku (potem przerywa się zostawiając najdorodniejszą siewkę), w rozstawie dostosowanym do rosłości odmiany, zwykle co 25-35 cm w rzędzie i 50-70 cm między rzędami.