|
niełupki do 2.5 mm długości, na górze z krótkimi ząbkowatymi wyrostkami; zwykle z rozłogami *niełupki >2.5 mm długości, w górze z niskim pierścieniem; bez rozłogów· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Pappus 1-rzędowy, z włoskami dość długimi i ± jednakowymi. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony Gatunki o dużej zmienności wewnątrzpopulacyjnej i zdolności do hybrydyzacji, wynika to z przewagi procesów seksualnych w rozmnażaniu
Przeważają kserofity (rośliny stanowisk skrajnie suchych i ciepłych). | ||
|
niełupki >2.5 mm długości, w górze z niskim pierścieniem; bez rozłogów *niełupki do 2.5 mm długości, na górze z krótkimi ząbkowatymi wyrostkami; zwykle z rozłogami· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Pappus 2-rzędowy, z nierównymi włoskami. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony Gatunki w przewadze rozmnażające się apomiktycznie, tworzą homogeniczne populacje zajmujące obszary różnej wielkości, często zachodzące na siebie ale izolowane genetycznie (podobne w tym do rodzaju malina, jeżyna (Rubus)). Jedynie jastrzębiec baldaszkowaty (Hieracium umbellatum) rozmnaża się płciowo.
Przeważają mezofity (rośliny stanowisk umiarkowanie wilgotnych i ciepłych). | ||
oznaczanie
Rodzaj ekstremalnie trudny w oznaczaniu. Bierze się to z olbrzymiej ilości drobnych gatunków zdolnych do rozmnażania apomiktycznego oraz różnych mechanizmów hybrydyzacji w procesach płciowych. Liczbę drobnych gatunków w skali świata szacuje się na 10-15 tysięcy. W praktyce oznaczania przyjmuje się koncepcję gatunków głównych (jest ich kilkanaście razy mniej niż głównych) oraz gatunków pośrednich pomiędzy nimi w określonej relacji do gatunków głównych (tj. np. że gatunek C jest pośredni między gatunkiem A i B, bliżej A — A > B).
Szanse na oznaczenie gatunku daje odpowiednie i umiejętne zebranie materiału zielnikowego.
2. Należy na świeżo zanotować cechy źle zachowujące się lub zanikające w zielniku: barwę szyjki słupka i znamion, barwę liści (trawiastozielona, szarozielona, szara itd.); na świeżo jest też łatwiej wyszukać i opisać szczytowy koszyczek i jego szypułę (akladium).
1. Owłosienia może składać się z:
a) prostych, wielokomórkowych krętych włosków widocznych gołym okiem; w podrodzaju Pilosella istotna jest twardość tych włosków (miękkie, sztywne i stosunkowo długie, szczeciniaste),
b) gruczołków na stopce, zwykle na łodydze i listkach okrywy, przeważnie czarne, czasem prześwitujące, drobne (widoczne pod lupą przynajmniej 10×), liczniej na brzegu liści,
c) włosków gwiazdkowatych, gdy liczne tworzą wojłoczek, mniej liczne są widoczne dopiero pod silną lupą — ich obecność i liczność na liściach jest istotna w oznaczaniu podrodzaju Pilosella, występowanie na szypułkach i listkach okrywy jest ważne w podrodzaju Hieracium (oznacza się je z końcowego (środkowego) koszyczka kwiatostanu).
3. barwa liści — szara, szarozielona, różne odcienie zieleni,
4. obecność rozłogów i czy liście zmniejszają się z ich biegiem lub są ±tej samej wielkości albo (rzadko) się zwiększają,
występowanie
