Equisetum arvense L. [🔉 e·kwi·se·tum ar·wen·se]

W czasie zarodnikowania zwykle brak rozgałęzionych, zielonych pędów płonnych, te wyrastają gdy pędy zarodnionośne zamierają; 10 – 70 (100) cm wysokości i 3 – 5 (6) mm średnicy, bogato okółkowo rozgałęzione (rzadko kiedy nie rozgałęzione lub skąpo). Łodyga płytko żebrowana, z (6) 10 – 12 (18) żebrami; żebra gładkie.

Pochwy łodygowe wąsko lejkowate; część poniżej ząbków ±tak długa jak szeroka. Ząbki pochew łodygowych stanowią 1/3 – 1/2 długości pochwy, z wyraźną bruzdą grzbietową; bez suchobłoniastego obrzeżenia lub z bardzo wąskim, ciemnobrunatne aż czarne;

Pędy zarodnionośne wyrastają w okresie marzec – maj, brązowoczerwone, po wysypaniu zarodników zamierają; (5) 10 – 20 (30) cm wysokości i (1) 3 – 5 cm średnicy. Pochwy odstające, szeroko lejkowate.

Pospolity gatunek o szerokiej amplitudzie ekologicznej. Częsta roślina synantropijna, spotykana jako chwast na polach, na terenach ruderalnych, przy szlakach komunikacyjnych; poza tym w różnego rodzaju lasach (od łęgowych po świerczyny), na terenach piaszczystych, murawach itd. Na glebach różnego rodzaju, z przewagą wilgotnych i kwaśnych.

W medycynie ma zastosowanie Equiseti herba (ziele skrzypu). Są to całe lub pocięte, wysuszone płonne części nadziemne rośliny. Stosowane jako środek moczopędny i przeciwkrwotoczny, zwykle w mieszankach ziołowych. Wchodzi w skład Species antirheumaticae (zioła przeciwreumatyczne), Species diureticae (zioła moczopędne) i Species metabolicae II (zioła metaboliczne II).