Arrhenatherum elatius (L.) P. Beauv. ex J. Presl et C. Presl [🔉 ar·rhe·na·te·rum e·la·ti·us]

Pędy delikatne, także wegetatywne szybko strzelające w źdźbło, wysokie, w nasadzie żółtawe i czasem zgrubiałe.

Blaszki liściowe nie skręcające się lub słabo prawoskrętne; górna powierzchnia często skąpo krótko owłosiona, rzadko naga; dół blaszki z mocnym kilem, przechodzącym na pochwę liściową, nagi, silnie żeberkowany; podstawa liścia gładkobrzega.

Pochwa liściowa zamknięta, najczęściej naga, rzadko skąpo owłosiona.

Plewka kwiatu obupłciowego bez ości lub z bardzo krótką (z kłoska wystaje jedna ość lub dwie znacznie różniące się długością — patrz, u owsicy (Avenula) są one równe).

Oś kłoska długo owłosiona.

Suche ale żyzne łąki, miedze.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek wyróżniający (D.) dla:

Gatunek istotny (rola w Cocktail) m.in. dla:

Rodzima trawa kępkowa, światłolubna, trwała. W uprawie jako trawa ozdobna znajduje się forma Variegata (liście biało podłużnie paskowane) odmiany var. bulbosum tworzącej u podstawy pędów bulwkowate organy spichrzowe, do 10 mm średnicy. Jest wolniej rosnąca od typu, do 40 cm wysokości, nieekspansywna.

Wcześnie rozpoczyna wegetacje (w temp. 3-4°C), może być uszkadzana przez przymrozki; w łagodne zimy pozostaje zielona, w ostre, bezśnieżne może wymarzać. W suche lata, po kwitnieniu mogą wcześnie zamierać części nadziemne.

W sprzyjających warunkach bardzo trwała trawa. Wymaga gleby umiarkowanie wilgotnej, nie podmokłej, obojętnej lub zasadowej.