Berberis thunbergii DC.

Krzew od 2.5m wysokości, szeroki, pędy łukowato rozchodzące się, żebrowane. Pędy jednoroczne jasnoczerwone, czerwono-pomarańczowe, z wiekiem brunatne do ciemnobrązowych. Ciernie proste, cienkie, elastyczne.

Kwiaty w kilkukwiatowych (2-5) pęczkach lub pojedyncze.

Kwitnienie w maju.

Pochodzi z Japonii. U nas uprawiany niski, 1(1.5) m wysokości, szeroko rozłożysty krzew o gałęziach krótkich, łukowato przegiętych. Liście łopatkowate, drobne (1-3 cm długości), całobrzegie; górą jasnozielone, spodem sinozielone; jesienna barwa jaskrawa, czerwona do pomarańczowoczerwonej. Ciernie pojedyncze, krótkie i sztywne.

Owoce elipsoidalne, jasnoczerwone, błyszczące, na zwisającej szypule. Dzięki jesiennemu wybarwieniu liści i długo utrzymującym się owocom bardzo efektowny jesienią i zimą. Ciekawy także wiosną z uwagi na brązową barwę rozwijających się liści.

Najczęściej uprawiany berberys. W uprawie znajdują się liczne odmiany różniące się wzrostem (w tym karłowate) i letnią barwą liści (w tym o czerwonych liściach lub żółtych); odmiany mogą nie być mrozoodporne tak jak typowe formy tego gatunku.

Zimotrwały. Odporny na rdzę źdźbłową. Łatwo rozmnaża się z nasion. Pozostałe wymagania uprawowe — patrz na stronie berberysy (Berberis).