(zespół) Ass. Scirpo sylvatici-Caricetum brizoides Kučera et al. 1994 [🔉 scir·po syl·wā·ti·ci ka·ri·ce·tum bri·zo·i·des]

Odłogowane (porzucono użytkowanie kośne) wilgotne łąki zarastające przez turzycę drżączkowatą (Carex brizoides). Z uwagi na pokrój dominującej turzycy fizjonomia łąk jest charakterystyczna, o wyglądzie pofalowanego łanu, poprzerastanego przez wysokie rośliny dwuliścienne; zwykle też bez sezonowego barwnego aspektu w porze kwitnienia. Stosunki ilościowe pomiędzy gatunkami zależą od postępu w opanowaniu powierzchni przez wysoce ekspansywną turzycę drżączkowatą (Carex brizoides); na dalszych etapach sukcesji inne gatunki zostają zagłuszone i funkcjonują jedyni w fazie wegetatywnej. Po długim czasie może pojawiać się warstwa krzewów. Zlicza się 20-35 gatunków roślin naczyniowych na 16-25m²; najdłużej z konkurencją ze strony turzycy drżączkowatej (Carex brizoides) radzą sobie wyczyniec łąkowy (Alopecurus pratensis), szczaw zwyczajny (Rumex acetosa) i sitowie leśne (Scirpus sylvaticus). Skład florystyczny zależy od typu zarastających łąk.

Zbiorowisko występuje głównie na terenach wyżynnych i podgórskich, rzadko w dolinach rzek lub wyżej w górach; na siedliskach wilgotnych łąk; wzdłuż cieków wodnych. Na glebach ciężkich, ilastych, oglejonych, silnie kwaśnych, z niewielką zawartością wapnia, wysoką próchnicy i mało żyznych.

W przypadku wznowienia wykaszania następuje powolny powrót do pierwotnych zbiorowisk mokrych łąk, czemu sprzyja wczesne letnie koszenie i późnojesienne nawożenie organiczne, ewentualne wypalanie martwych resztek roślinnych.