Solidago canadensis L. [🔉 so·li·da·go ka·na·den·sis]

Bylina z rozłogami. Kłącze zwarte, poziome.

Pędy wzniesione, (60) 80-150 (170) cm wysokości, nierozgałęzione, obłe, pełne, gładkie; zwykle zielone, rzadziej purpurowo nabiegłe; w przyziemnej części z korzeniami przybyszowymi. Łodyga w dolnej połowie wyłysiała, przynajmniej w górnej połowie gęsto, krótko, odstająco owłosiona, włoski wielokomórkowe łukowato wygięte ku górze, ponadto na łodydze siedzące banieczkowate gruczołki,

Ulistnienie skrętoległe, gęste, dolne liście szybko obumierają. Liście lancetowate, siedzące, wierzchołek długo zaostrzony, 6-17 cm długości i 8-30 mm szerokości, ku górze coraz mniejsze; brzeg odlegle nierówno ząbkowany, z ząbkami skierowanymi ku szczytowi blaszki liściowej; unerwienie z dwóch wyraźnych nerwów biegnących równolegle do nerwu głównego; górna powierzchnia naga, spodem owłosione (gęsto na nerwach) z włoskami do 0.2 mm długości, brzeg krótko szorstko owłosiony.

Kwiatostan duży (15-30 cm długości, podczas owocowania do 50 cm), w zarysie rozłożysty, szerokopiramidalny; wiecha z długimi ± jednostronnie ustawionymi gałązkami, te łukowato lub prosto odstają od osi kwiatostanu. Koszyczki bardzo liczne, krótkoszypułowe, gęsto ± jednostronnie wzniesione na gałązkach. Liście w obrębie kwiatostanu niemal całobrzegie.

Koszyczki ok. 5 mm długości. Listki okrywy 2.1-2.8 (3.0) mm długości, w liczbie 15-16, zewnętrzne listki okrywy bez wyraźnego grzbietu, tępe, żółtozielone, zewnętrzne krótsze od wewnętrznych; dno koszyczka bez plewinek, nagie.

Brzeżne kwiaty języczkowe w liczbie 10-16, tylko nieco dłuższe od okrywy, języczek (1.5) 2.3-2.5 (2.8) mm długości, na szczycie wykrojony, tylko nieznacznie dłuższe od kwiatów rurkowych; szyjka słupka wraz ze znamieniem podobnej długości co korona. Kwiatów rurkowych w centrum koszyczka 4-6, z długą pięcioząbkową rurką. Pylniki żółte.

Niełupki wąsko elipsoidalne, ku podstawie zwężone, 0.8-1.2 mm długości; niewyraźnie żebrowane, jasnobrązowe, krótko przylegająco owłosione. Pappus (1.6) 2-2.5 mm długości, jednorzędowy, rozpierzchły, włoski krótko pierzaste.

Kwitnienie od sierpnia do września.

Bylina pochodząca z Ameryki Północnej, gdzie rośnie na rozległym obszarze od Alaski do południa USA, o szerokim spektrum ekologicznym, ale głównie występuje w lasach łęgowych w dolinach rzek.

Do Europy sprowadzona jako ozdobna, notowana od pierwszej połowy XVII w. W Polsce zdziczałą notowana w drugiej połowie XIX w., obecnie częsta, zadomowiona inwazyjna, ekspansywna. Miejsca ruderalne, brzegi rzek, przydroża; uprawiana także jako roślina ozdobna.

Światłolubna, szybko zasiedla obszary niezbyt żyzne.

Ważna roślina pszczelarska, pyłkodajna w jesiennej porze.

Europejskie populacje nawłoci kanadyjskiej (Solidago canadensis) są najpewniej odmianą diploidalnej (2n=18) nawłoci kanadyjskiej (Solidago canadensis) s.str. Jednak różnią się od niej, między innymi, większą liczbą kwiatów języczkowych (10-16) w miejsce 4-5 jak to jest na terenach źródłowych.

Między innymi z uwagi na odmienną liczbę kwiatów języczkowych, w latach 90-tych XX w. pojawił się pogląd, że europejskie populacje należą do innego gatunku z kręgu nawłoci kanadyjskiej (Solidago canadensis), a mianowicie do heksaploidalnej (2n=54) nawłoci najwyższej (Solidago altissima). Pogląd ten nie odpowiada stanowi faktycznemu ^{[71.7s121][9s492]}.

Mieszaniec nawłoci kanadyjskiej (Solidago canadensis) i nawłoci późnej (Solidago gigantea) o cechach pośrednich między tymi gatunkami.

W medycynie stosuje się Solidaginis herba (ziele nawłoci) — całe lub pocięte, wysuszone, kwitnące nadziemne części tego gatunku, nawłoci późnej (Solidago gigantea) lub ich mieszańców.

Uprawiana długowieczna bylina ozdobna. Z uwagi na liczne kłącza z czasem tworzy zwartą kępę, ze sztywno wzniesionymi pędami. Rośliny do 150 cm wysokości, w mniej sprzyjających warunkach niższe. Kwitnie od lipca do końca sezonu wegetacji.

Używa się jako okazałą bylinę rabatową, może też rosnąć w strefie przybrzeżnej zbiorników wodnych (bardzo silny rosnąca, ekspansywna!). Nadaje się na kwiat cięty.

Od dawna zdziczała i stanowi duży problem jako roślina inwazyjna. Zarastająca duże obszary, przeważnie zaburzone gospodarką człowieka jak, np. ugorowane dłuższy czas grunty, przecinki, pobocza dróg, tereny kolejowe, przydroża, przemysłowe i poprzemysłowe, ruderalne, poręby i przecinki leśne.

Charakteryzuje się bardzo niskimi wymagania glebowymi; dobrze rośnie na glebach lekkich i ciężkich, suchych i podmokłych. Stanowisko słoneczne lub częściowo ocienione. W pełni mrozoodporna, długowieczna, kępa z czasem rozrasta się na boki, ale stosunkowo powoli (roślina krótkokłączowa).

Rozmnaża się przez wysiew nasion dla przygotowania rozsady. Nasiona są drobne, sieje się je powierzchniowo w kwietniu i pikuje do doniczek. Rośliny posadzone wczesnym latem mogą kwitnąć już w tym samym roku jesienią. Później sadzone kwitną od drugiego roku uprawy. Rozstawa 50-60 cm.